dag 3 en 4

Op de 3e dag gingen we naar het ziekenhuis en naar een markt in Kasseh. Hiervoor moesten wij een trotro pakken. De trotro is zo gammel dat je denkt dat er een deur of iets vanaf gaat vallen. Soms is het ook als je rijdt, dat er dan weer opeens een deur moet dicht gooien. In een trotro is er een mate, die uit het raam hangt en zegt waar de trotro heen gaat, hij zorgt dat iedereen betaald en dat alle spullen mee kunnen. Het kan blijkbaar zijn dat je gewoon kippen op schoot krijgt. Maar dit hebben wij gelukkig nog niet mee gemaakt.
Het ziekenhuis ziet er vanaf de buitenkant erg mooi uit, maar aan de binnenkant alles oud. Als je binnenkomt zitten de mensen rijen dik om een arts te spreken. Wij konden gelijk het hoofd van de zusters spreken, de directeur en de fysiotherapeut. Het leek erop dat ze allemaal blij waren met ons, maar mijn Engels is niet zo goed, dus misschien is het wel anders.
Na het ziekenhuis zijn we naar de markt geweest in Kasseh. Dit is echt net als in een film. Een hele grote markt met heel veel mensen en er zijn meerdere kraampjes van het zelfde. Je hebt ook een stuk van de markt met bijv alleen maar vis, maar die lucht is echt niet om te harde eigenlijk. Wij hebben lappen stof gekocht voor onze fysiotherapie kleren voor in het ziekenhuis. Deze stof ligt nu bij een naaister en die gaat er kleren van maken. Ik ben benieuwd of het lukt, want ze hebben nog nooit fysiotherapeuten hier gehad, laat staan dat ze er kleren voor moeten maken. Op de terug weg wilde we een shared taxi nemen. Hier kan je met 4 man in, dus die taxi is sneller vol dan een trotro. Een vrouw met kind stapte uit, zodat wij de taxi konden nemen. Ik weet nog steeds niet waarom ze uitstapte. Onderweg kwamen we een politie agent tegen en er zat een man achter in de kofferbak en dat was natuurlijk niet goed. Vervolgens gaat die agent gewoon bij iemand voorin zitten op een 1 persoons stoel.
Als je hier bent, denk je dat iedereen dronken achter het stuur zit, maar ze moeten gewoon kuilen ontwijken. In een vliegtuig klappen ze altijd als je veilig geland bent, maar dat zou je hier ook kunnen doen als je veilig op je bestemming bent gekomen. Wie weet ga ik ooit nog aan dit rijgedrag wennen en wordt ik straks in Nederland nog een wegpiraat.
Je wordt hier wel echt allemaal nageroepen en dat is toch wel even wennen.
Rond half 5 was er natuurlijk geen stroom meer, maar de volgende dag om 6 uur weer wel (of misschien wel eerder, maar toen sliepen we). Er is dus nog niet 12 uur wel stroom en 24 uur niet, maar ze zeggen dat gaat komen. Er is een stuwmeer in Ghana die stroom opwekt, maar hier moeten ze ook een paar andere landen mee voorzien. Maar de vraag naar stroom is te groot, dus gaan ze het verdelen en heb je wel eens geen stroom. Ze zeggen dat wij het niet getroffen hebben met het stroom hier en dat het alleen maar erger wordt. Gelukkig hebben wij een waterput waardoor wij altijd wel iets van water hebben. Savonds hebben we nog een drankje in de stad gedaan, maar wat was het donker. Er was alleen licht als er ergens een aggregaat is. Zaklampen komen dus goed van pas! Aangezien het zo donker was, zijn we maar op een motor terug gereden. Wij zagen het niet zitten om nog een eindje te lopen in het donker en dan opeens een bruine man tegen het lijf te lopen. Deze mensen zie je dan dus bijna echt niet.
Ashley vond het wel leuk dat wij gewoon alles willen proberen en proeven met het eten. Ja ja, ik proef alles hier, maar lekker is anders soms. Wij eten hier ook gewoon iets van de markt. Wij denken als Ashley het kan eten, dan zal het wel goed zijn.

Dag 4 was een rust dag. We gingen naar het strand. We moeten eerst een half uur lopen en dan nog 20 minuten varen. Maar het strand aan de rivier is echt mooi! Echt een mooi paradijs! Er is alleen een italiaan die alles heeft gekocht, waardoor de lokale bevolking daar weg moeten en het zijn alleen maar vissers die niet kunnen lezen en schrijven. Dus die kunnen straks nergens naar toe. Alles wat er op dat strand (maranata beach) gekocht wordt gaat naar het geld voor de school. Daar staat ook veel wind, waardoor het goed te doen is daar! In de boot moesten wij zwemvesten aan en de andere schoolkinderen niet. Heel apart allemaal, want wij konden juist wel zwemmen en die kinderen niet. Maarja er zijn hier wel meer dingen anders. Zo moeten wij als we naar de wc gaan al het wcpapier in een emmer gooien en mogen we dit niet doortrekken. En al het afval wordt verbrand, ook plastic! Op straat zijn er ook geen vuilnisbakken, waardoor het er niet echt schoon is. Je begrijpt goed, waarom hier zo veel infecties zijn. De hygiëne is hier echt niet goed.
Overal in het dorp willen ze niet dat er foto’s gemaakt wordt, dus dat is wel jammer! In verloop van de tijd kennen wij straks meer mensen dus is het niet erg als we wel wat foto’s maken.

Er was vandaag ook een markt in Adafoah zelf. Dit is wel mooi om te zien. Alles is gemaakt van hout en boom spullen. Het lijkt wel een beetje als in een film. Erg armoedig ziet het er hier uit! Alleen als je hier foto’s maakt, wordt je ook weer aangekeken.
Onze huisbaas/genoot/oppas achtig persoon heeft voor ons geregeld dat de fietsen gemaakt worden, dus hoeven we straks minder ver te lopen naar alles!

Het blijft wel moeilijk om mensen te herkennen. Zo hadden we een half uur geleden nog met iemand ‘gepraat’ en toen had hij andere kleren aan en herkende wij hem niet meer! Ashley leert ons zo veel nieuwe mensen kennen dat we niet meer weten wie wie is.

Ik ga binnenkort proberen om nog wat foto's te plaatsen!