week 2: eerste week stage en rasta dorp
24 Februari 2015 | Ghana, Accra
We hebben nu voor het eerst een volle week in het ziekenhuis stage gelopen en moeten bedenken wat voor project wij gaan opzetten. Het is ons opgevallen dat er alleen maar rijke mensen naar het ziekenhuis komen, omdat arme het niet kunnen betalen. Dit is wel echt sneu, dus wij wisten wel dat wij wat willen gaan betekenen voor de arme mensen met ons project. Na wat gebrainstormd te hebben met Ashley (onze coach die hier in Ada-Foah zit) en de fysiotherapeut zijn wij tot een idee gekomen. Er komen in het ziekenhuis veel mensen met rugklachten voor, maar wel met verschillende oorzaken (hernia, gebroken wervel, aspecifieke rugklachten). Het blijkt dat hier veel mensen last hebben van rugklachten, zoals boeren en huisvrouwen. Ze zouden hier niet ergonomisch te werk gaan. Dat is ons al wel opgevallen dat ze hier geen arbo wet hebben. Zo kan hier een behandelbank ook niet omhoog of omlaag gezet worden om mensen goed te kunnen behandelen op de bank, waardoor je als fysiotherapeut weer juist last kan krijgen. Of je ziet iemand een groot billboard aan de kant van de weg vervangen en zit gewoon op een ijzeren stang 5 meter (of misschien wel meer of minder, maar was in ieder geval hoog) zonder dat ze vast zitten. Terug komend op ons project; Wij willen langs communities gaan, waar de armen mensen wonen en hier voorlichting, instructies en oefeningen geven, waardoor ze minder last hebben van rugklachten. Hiervoor hebben we wel hulp nodig van tolken, want de arme zijn vaak niet naar school geweest en kunnen dus ook geen Engels. Nu nog even afwachten of school ons project goed keurt!
Voor de rest blijft het wel altijd wennen als je sommige dingen ziet. Wanneer een patiënt overleden is in het ziekenhuis, wordt dat bed buiten in de zon gezet om te ontsmetten. Ook zie je gewoon mensen op de grond liggen in een kamer in het ziekenhuis.
Wij hebben nu ook een patiënt van 1 jaar die eigenlijk niet naar de fysio kan komen, omdat ze er geen geld voor hebben, maar omdat wij er zijn, kan ze gratis komen! Het nadeel is wel dat het kind klompvoeten heeft en dat ze eigenlijk al vanaf haar geboorte haar voeten in een brace gezet moesten worden. Eigenlijk kunnen wij nu niet zo veel meer. Het is wel echt sneu geval, want de moeder heeft geen geld en de vader is ervan door gegaan, omdat ze een ‘mislukt’ kind hebben. Dit is wel moeilijk om te beseffen dat iemand zo kan zijn.
Wij zijn deze week elke dag een meisje tegen gekomen op het ziekenhuis, omdat haar moeder in het ziekenhuis ligt. Je vraagt je dan echt af wat er aan de hand is. Wij probeerde dit te vragen, maar ze kan geen Engels helaas. Elke keer als we haar nu tegen komen, zwaait ze echt al op afstand naar ons. Dat is wel leuk!
Het kan zijn dat kinderen gewoon vanaf hun 8e weg moeten bij de ouders om ergens anders in het land te moeten gaan werken.
Het is echt zo’n andere wereld hier! Je wilt zoveel mensen helpen, maar dat gaat gewoon niet. Wij hebben gelukkig nog wel geld van ons afscheidsfeest die wij willen besteden aan de mensen hier, maar is nog goed zoeken waar je dit het beste aan kan uitgeven.
In Ghana zijn ze wel allemaal echt voetbal fan, alleen de arme mensen kunnen weer niet alles betalen. Zo zijn er groep mensen die graag mee willen doen aan de competitie, maar doordat ze geen compleet tenue hebben, mogen ze nog niet mee doen. Ze missen nog broeken. Ook komt er hier wel eens voor dat er een bal lek gaat tijdens een wedstrijd, maar dat er dan geen reserve bal is en de wedstrijd afgelopen is. Na dit allemaal gehoord te hebben, vraag ik aan degene die dit lezen, als je weet waar er tenues weg gaan of over zijn. Zou je dit dan toevallig willen laten weten aan mij? Het zou mooi zijn dat je hier mensen dol gelukkig mee kan maken! Voor ons lijkt een voetbal broekje niks, maar hier is het echt waardevol! (Andere voetbalspullen zijn ook welkom!)
Voor de rest lukt het wel aardig om aan te passen hier denk ik, zo loop Ik al op het tempo van een Ghanees en ben je in het ziekenhuis ook wat minder actief dan dat je in Nederland zou zijn. Maar in vergelijking met de fysiotherapeuten doen wij nog heel veel!
Ik ben nog niet overal aan gewend geraakt, zo kan ik nog niet goed tegen al het pittige eten hier en heb ik de vis ook nog maar ontweken om te gaan eten. Wel blijf ik het nog wel raar en moeilijk vinden dat ik van thuis zo veel moet missen. Niet zo veel mensen om je heen, vriend, vriendinnen en familie missen, feesten missen. Gelukkig kan ik veel whatsappen hier en gaan we elke weekend wat ondernemen.
Dit weekend zijn wij naar een rastadorp geweest. Hier hebben wij op het wij lekker gegeten (pizza en lasagne) en gewoon normaal brood op! Natuurlijk hebben wij hier ook nog gefeest. Nu waren er onze bodyguards niet bij, maar dat merk je wel hoor. Iedereen wilt wat van je hebben en met je dansen enzo. Soms is dat toch best wel wat vermoeiend, maar je leert wel hier goed hoe je makkelijk van mensen af komt! In Ghana kunnen ook heel veel mensen niet zwemmen, misschien wel 90 procent niet, dus toen wij de zee in gingen, kwamen er Ghanezen naar ons toe of wij hun geen zwemles konden gaan geven. Dus dit hebben wij ook maar eventjes gedaan. Het is wel fijn dat Ashley met ons mee gaat. Zo worden we voor alles voorbereid. Zo moet je in het donker echt niet naar het strand gaan, want dan is de kans groot dat je beroofd wordt met een mes!
Sorry voor het lange en saaie verhaal. Ik blijf het wel lastig vinden om te kunnen delen wat ik hier mee maak. Je doet zo veel indrukken op, waarbij het moeilijk is om het allemaal op papier te typen.
Oja, foto’s komen er ook nog wel een keer op!
Voor de rest blijft het wel altijd wennen als je sommige dingen ziet. Wanneer een patiënt overleden is in het ziekenhuis, wordt dat bed buiten in de zon gezet om te ontsmetten. Ook zie je gewoon mensen op de grond liggen in een kamer in het ziekenhuis.
Wij hebben nu ook een patiënt van 1 jaar die eigenlijk niet naar de fysio kan komen, omdat ze er geen geld voor hebben, maar omdat wij er zijn, kan ze gratis komen! Het nadeel is wel dat het kind klompvoeten heeft en dat ze eigenlijk al vanaf haar geboorte haar voeten in een brace gezet moesten worden. Eigenlijk kunnen wij nu niet zo veel meer. Het is wel echt sneu geval, want de moeder heeft geen geld en de vader is ervan door gegaan, omdat ze een ‘mislukt’ kind hebben. Dit is wel moeilijk om te beseffen dat iemand zo kan zijn.
Wij zijn deze week elke dag een meisje tegen gekomen op het ziekenhuis, omdat haar moeder in het ziekenhuis ligt. Je vraagt je dan echt af wat er aan de hand is. Wij probeerde dit te vragen, maar ze kan geen Engels helaas. Elke keer als we haar nu tegen komen, zwaait ze echt al op afstand naar ons. Dat is wel leuk!
Het kan zijn dat kinderen gewoon vanaf hun 8e weg moeten bij de ouders om ergens anders in het land te moeten gaan werken.
Het is echt zo’n andere wereld hier! Je wilt zoveel mensen helpen, maar dat gaat gewoon niet. Wij hebben gelukkig nog wel geld van ons afscheidsfeest die wij willen besteden aan de mensen hier, maar is nog goed zoeken waar je dit het beste aan kan uitgeven.
In Ghana zijn ze wel allemaal echt voetbal fan, alleen de arme mensen kunnen weer niet alles betalen. Zo zijn er groep mensen die graag mee willen doen aan de competitie, maar doordat ze geen compleet tenue hebben, mogen ze nog niet mee doen. Ze missen nog broeken. Ook komt er hier wel eens voor dat er een bal lek gaat tijdens een wedstrijd, maar dat er dan geen reserve bal is en de wedstrijd afgelopen is. Na dit allemaal gehoord te hebben, vraag ik aan degene die dit lezen, als je weet waar er tenues weg gaan of over zijn. Zou je dit dan toevallig willen laten weten aan mij? Het zou mooi zijn dat je hier mensen dol gelukkig mee kan maken! Voor ons lijkt een voetbal broekje niks, maar hier is het echt waardevol! (Andere voetbalspullen zijn ook welkom!)
Voor de rest lukt het wel aardig om aan te passen hier denk ik, zo loop Ik al op het tempo van een Ghanees en ben je in het ziekenhuis ook wat minder actief dan dat je in Nederland zou zijn. Maar in vergelijking met de fysiotherapeuten doen wij nog heel veel!
Ik ben nog niet overal aan gewend geraakt, zo kan ik nog niet goed tegen al het pittige eten hier en heb ik de vis ook nog maar ontweken om te gaan eten. Wel blijf ik het nog wel raar en moeilijk vinden dat ik van thuis zo veel moet missen. Niet zo veel mensen om je heen, vriend, vriendinnen en familie missen, feesten missen. Gelukkig kan ik veel whatsappen hier en gaan we elke weekend wat ondernemen.
Dit weekend zijn wij naar een rastadorp geweest. Hier hebben wij op het wij lekker gegeten (pizza en lasagne) en gewoon normaal brood op! Natuurlijk hebben wij hier ook nog gefeest. Nu waren er onze bodyguards niet bij, maar dat merk je wel hoor. Iedereen wilt wat van je hebben en met je dansen enzo. Soms is dat toch best wel wat vermoeiend, maar je leert wel hier goed hoe je makkelijk van mensen af komt! In Ghana kunnen ook heel veel mensen niet zwemmen, misschien wel 90 procent niet, dus toen wij de zee in gingen, kwamen er Ghanezen naar ons toe of wij hun geen zwemles konden gaan geven. Dus dit hebben wij ook maar eventjes gedaan. Het is wel fijn dat Ashley met ons mee gaat. Zo worden we voor alles voorbereid. Zo moet je in het donker echt niet naar het strand gaan, want dan is de kans groot dat je beroofd wordt met een mes!
Sorry voor het lange en saaie verhaal. Ik blijf het wel lastig vinden om te kunnen delen wat ik hier mee maak. Je doet zo veel indrukken op, waarbij het moeilijk is om het allemaal op papier te typen.
Oja, foto’s komen er ook nog wel een keer op!
-
24 Februari 2015 - 18:11
Laura En Pieter:
Super leuk wilmiek! Helemaal niet lang en saai.
Leuk om te horen wat je daar doet en hoe het leven daar is!
Veel plezier nog en groetjes van ons -
24 Februari 2015 - 18:24
Sandra:
Hey wilmiek leuk om op deze manier van je horen.als iemand nou voetbaltenues heeft waar moet je die dan naar opsturen.heel veel plezier en goed uitkijken xxx -
24 Februari 2015 - 19:52
Kees:
Heej, gewoon blijven schrijven, voor ons is het allemaal nieuw en dan lijkt het ook een beetje of we het mee beleven.
Enne wel leuk te horen dat het anders is zonder familie, geeft wel een goed gevoel.
En als je toch wil gaan voetballen, laat ze daar dan even naar je knie kijken in het ziekenhuis. (maar niet heus)
Nou succes met jullie project en doe Rachel de groeten.
Oudoe -
24 Februari 2015 - 19:52
Wendy (vd Broek:
Hoi Wilmiek,
Wat leuk om je avonturen te lezen. Ik kan me helemaal indenken hoe het is voor je, Ghana ligt tenslotte niet ver van Gambia en ik herken veel van je verhalen (vooral dat leren om van mensen af te komen haha!. Met het gemis gaat het echt wel goedkomen, de eerste tijd is zo onwennig maar geloof me, dat gaat over en het gemis als je terugkomt in Nederland ga je misschien nog wel meer gemis voelen. Geniet van je tijd daar, voor je het weet is het over. Salam Aleikum! -
24 Februari 2015 - 20:22
Jan En Riet:
Hoi Wilmiek.
Het lezen van jou verslag is een genot .En beslist niet saai hoor.!We kijken er altijd weer naar uit.
Een goed idee om voetbaltenues te organiseren.We horen het nog wel van je.
Groetjes van ONS XX -
24 Februari 2015 - 20:52
Martiena:
Hoooi meiden,
Zo te lezen redden jullie j wel.
Ik vind het leuk om de verslagen te lezen en vind het dan ook helemaal niet lang en saai haha ;)
Het is wel stil in de klas zonder jullie hoor.
Veel plezier en geniet er van.
Liefs en xx van Martiena -
24 Februari 2015 - 21:32
Manon:
Hee Wilmiek!
Ik vind het echt heel leuk om te lezen wat jullie allemaal mee maken en zien. Ik zou hier ook zeker mee doorgaan. Is ook leuk om het later nog een keer terug te lezen.
Heel veel plezier en geniet er van!
Ik kijk uit naar je volgende update.
xx Manon -
25 Februari 2015 - 11:04
Pieter:
Blijf de lange verhalen maar schrijven! Erg leuk om te lezen wat jullie allemaal doen en meemaken! Ik zal eens op zoek gaan naar voetbaltenues
-
26 Februari 2015 - 17:22
Marry:
Jeetje, nou je verslagen zijn echt wel lang! zit al een half uur te lezen. Maar jullie maken wel heel veel mee, dat vergeet je van je leven niet. Ik heb al een voetbalbroek, shirts en kousen. Ik geef ze wel aan je moeder mee. Heel veel groetjes van ons. -
27 Februari 2015 - 09:57
Anneke Moerland:
Leuk om te vernemen, wat jullie ervaringen zijn Wilmiek.
Kan me voorstellen dat je veel indrukken moet verwerken.
Weet zeker dat jullie daar goed werk kunnen verrichten, veel succes en groetjes .
-
27 Februari 2015 - 18:35
Peet En Nel:
Wij doen ons best om wat
voetbalspullen te verzamelen voor de kinderen aldaar.groetjes .van Opa ,Oma. -
06 Maart 2015 - 22:24
Ineke Loch Fysiotherapie Konings:
Hoi Wilmiek,
Leuk om alles te lezen, veel succes,
Ineke
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
